ျပန္ေျပာျပဖို႔ေတာ္ေတာ္ခက္လိမ့္မယ္ (4)
ျပန္ေျပာျပဖို႔ေတာ္ေတာ္ခက္လိမ့္မယ္ (4)
နတ္သား အခ်စ္တကၠသိုလ္ဖိုရမ္
နတ္သား အခ်စ္တကၠသိုလ္ဖိုရမ္
“ေမာင္ေလး .. ျမန္ျမန္ …. မမၿပီးေတာ့မယ္ …“
မသူဇာဆီမွ ညည္းသံက အရိုင္းဆန္သံေတြေပါက္လာသည္။ သူမတကိုယ္လံုးသည္လဲ ေလျပင္းမုန္တိုင္းတိုက္ခတ္ခံရသည့္အလား ထိမ္းမႏုိင္ သိမ္းမရ ယိမ္းခါသည္။ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို သူမ၏ကိုယ္သည္ ေရွ႔သို႔ကိုင္းက်လာသည္။ ဒူးေခါင္းႏွစ္ဖက္ကို အားျပဳကာေထာက္ၿပီး ဖန္းခနဲ ဖန္းခနဲျမည္ေအာင္ပင္ ေနာက္ျပန္ပစ္ေဆာင့္သည္။ သီဟကိုယ္တိုင္လဲ သူ၏ေျခေထာက္ကို ကုတင္ေပၚေထာက္ကာ က်ားကန္ကန္ထားယံုမက မသူဇာ၏ တင္ပါးႀကီးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အားရပါးရဆြဲခ်ေပးသည္။ အခ်ိန္ၾကာၾကာ မေစာင့္လိုက္ရ။ သူတို႔ႏွစ္ဦး ပံုစံေျပာင္းၿပီး မိနစ္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာပင္ သီဟ၏ ျပြန္ေခ်ာင္းမွ လရည္ေတြကို အသားကုန္ ပန္းထုတ္လိုက္မိသည္။ သူမအဖုတ္အႏွံ႔တိုး၀င္သြားသည့္ သီဟ လရည္ေတြကပင္ မသူဇာၿပီးဖို႔ ဖန္တီးသလို ျဖစ္သြားရသည္။ သူမ၏ တင္ပါးႀကီးကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အီးခနဲေအာ္ကာ ဖိခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ မသူဇာ သီဟကို ဖက္ကာ ၿငိမ္က်သြားေလရွာသည္။
ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔သည့္ ေက်ာက္သားခန္းမတစ္ခု။ ရိုးရိုးတန္းတန္း ေက်ာက္ခန္းမေတာင္ မဟုတ္။ ေက်ာက္သားနံရံမ်ားတြင္ ထြန္းညွိထားေသာ ဆီမီးတိုင္၏ အလင္းေရာင္မ်ား မရွိလွ်င္ မည္သို႔မွ အထဲသို႔ ျမင္စရာအေၾကာင္းမရွိသည့္ ေက်ာက္သားအနက္မ်ားႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ခန္းမ …။
တကိုယ္လံုး အနီေရာင္အဆင္းရွိသည့္ မွင္စာတစ္ေကာင္သည္ ခန္းမ၏ အလယ္ရွိ သလြန္လိုလိုပံုစံရွိေသာ ေက်ာက္ခံုတန္းတစ္ခုေရွ႔တြင္ ဒူးေထာက္လွ်က္ရွိသည္။ ၎၏ ေသးငယ္က်ဥ္းေျမာင္းေသာ မ်က္လံုးအစံုသည္ တစ္စံုတစ္ခုကို ရွာေဖြေနဟန္ႏွင့္ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေ၀့ကာၾကည့္ေနသည္။ သူ ဒီခန္းမထဲေရာက္ေနသည္မွာ အခ်ိန္နာရီ၀က္ေလာက္ ရိွေတာ့မည္။ အခုထက္ထိ သခင္ျဖစ္သူ၏ အရိပ္အေယာင္ကို မေတြ႔ရေသး။ သူ႔သခင္သည္ သူ႔ကို စိတ္ဆိုးေနၿပီလား မသိ။ သူ႔သခင္အေၾကာင္းေတြးမိသည္ႏွင့္ မွင္စာ၏ အေတြးသည္ ေၾကာက္လန္႔မႈအတိႏွင့္ ျပည့္ႏွက္လာသည္။ ေသမင္းႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ရသည့္ႏွယ္ သူ႔တကိုယ္လံုး တုန္ရင္လာသည္။ ထိုအခိုက္ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို သူ႔တကိုယ္လံုး ေရခဲတိုက္ထဲ ေရာက္သြားသည့္ႏွယ္ ေအးစိမ့္သလို ခံစားရသည္။ ေက်ာက္သားခန္းမထဲ ထြန္းညွိထားသည့္ ဆီမီးတိုင္မ်ား၏ အရိပ္သည္ ေၾကာက္စရာ အရုပ္မ်ားသဖြယ္ ယိမ္းယိုင္လႈပ္ရွားသြားၿပီးေနာက္ မွင္စာနီ ဒူးေထာက္ထားရာ သလြန္ရွည္တြင္ အနက္ေရာင္အရိပ္တစ္ခုသည္ ဘြားခနဲ ေပၚလာသည္။ အနက္ေရာင္ အရိပ္သည္ လူသားသြင္ျပင္ဟန္ရွိေသာ္လဲ အေသအခ်ာၾကည့္လွ်င္ အခိုးအေငြ႔မ်ားႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္အလား ထင္ရသည္။ မ်က္ႏွာကိုမူ အခြ်န္သဖြယ္ရွိေသာ ဦးေဆာင္းတစ္ခုက ကာထားသျဖင့္ မည္သည့္သြင္ျပင္ရွိသည္ကို မွန္းဆရခက္လွသည္။ ပံုစံကို ျမင္ရယံုႏွင့္ ထိတ္လန္႔ခ်င္စရာေကာင္းေနသည္။ သူကား …
ယမရာဇာ … ယမရာဇာသည္ သလြန္ေပၚတြင္ အခန္႔သား ၀င္ထိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႔ေရွ႔တြင္ရွိေနသာ မွင္စာနီကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ မွင္စာနီသည္ ယမရာဇာ၏ နီရဲ၀င္းေျပာင္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုကို မခံႏိုင္သည့္ႏွယ္ ေခါင္းကို ငံုလွ်ိဳးသြားသည္။
“ေမာင္နီ .. မင္း တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ရဲ ႔လား …“ ယမရာဇာ၏ လူသားအသံႏွင့္မတူညီေသာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ အသံသည္ ခန္းမထဲ ဟိန္း၍ ထြက္သည္။ ေမာင္နီဟု အေခၚခံရသည့္ မွင္စာနီ၏ ကိုယ္သည္ ထိုအသံအၾကား၌ ပို၍ တုန္လႈပ္လာသည္။ “ကြ်န္ .. ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး .. သခင္ခိုင္းတဲ့အတိုင္း .. ဟိုလူသားေနာက္ကို ေနာက္ေယာင္ခံ လိုက္ခဲ့ပါတယ္ …“
အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ႏွင့္ ေျဖလိုက္သည့္ ေမာင္နီ၏ အသံေနာက္ကြယ္တြင္ ဖံုးကြယ္ထားေသာ အေၾကာင္းအရာေတြ ရွိမွန္း ယမရာဇာ ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိသည္။ “ေမာင္နီ .. မင္း ဘာေတြ လုပ္ခဲ့တာလဲ …“ “ကြ်န္ .. ကြ်န္ေတာ္ …“ မွင္စာနီသည္ သူလုပ္ခဲ့သည့္ ျပစ္မႈကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုဖို႔ရာ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ေနရွာသည္။ ယမရာဇာ၏ လက္တစ္ဖက္သည္ ၿဗံဳးခနဲဆိုသလို ရွည္ထြက္လာၿပီး ေမာင္နီ၏ ေခါင္းကိုအုပ္ကိုင္မိသား ျဖစ္သြားသည္။ မွင္စာနီ၏ ကိုယ္သည္ ဓါတ္လိုက္ခံရသည့္ႏွယ္ ခ်က္ခ်င္းတုန္တက္လာသည္။ သူ သိသည္။ ယမရာဇာကို ဘယ္အခ်က္မွ ဖံုးကြယ္ထားလို႔ မရဆိုတာကို။ ၀ံပုေလြေတာင္ၾကားကို သခင့္အမိန္႔မရပဲ စီးနင္းတိုက္ခိုက္ခဲ့သည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ယမရာဇာ၏ စိတ္အာရံုဆီသို႔ အလိုလို ေရာက္ရွိၿပီးသား ျဖစ္သြားေလၿပီ။
“မင္း … ငါ့အမိန္႔မရပဲ … ၀ံပုေလြေတာင္ၾကားကို တိုက္ခဲ့တယ္ေပါ့ …“ ယမရာဇာဆီမွ ေအးစက္စက္ႏိုင္လွသည့္ ႀကိမ္းေမာင္းသံသည္ နားကြဲမတတ္ ေက်ာက္ခန္းမထဲ ပ်ံႏွံ႔သည္။ ဆီမီးတိုင္မ်ားပင္ စကားသံအဟုန္ႏွင့္ ယိမ္းခါကုန္သည္။ မွင္စာ ေမာင္နီခမ်ာ သူ႔အသက္အား ခ်မ္းသာေပးရန္ ေတာင္းပန္ဖို႔ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနသည့္ ပါးစပ္ကို ႀကိဳးစားဟသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ပါးစပ္က စကားသံ ထြက္မလာႏိုင္ပါ။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ညည္းသံသာ ထြက္လာၿပီးေနာက္ ေအာ္သံမွ မဆံုးေသး သူ႔တကိုယ္လံုးသည္ ျပာမႈန္မ်ားအျဖစ္လြင့္စဥ္ကာ ပေပ်ာက္သြားေလသည္။
ယမရာဇာသည္ သူ႔လက္ဖ၀ါးထဲတြင္ က်န္ေနသည့္ မွင္စာနီ၏ အကြ်င္းအက်န္အမႈန္အခ်ဳိ႔ကို ခါခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေအးစက္စက္အသံႏွင့္ တဟားဟားရယ္သည္။ ထိုရယ္သံမ်ားႏွင့္အတူ သူ၏ ကိုယ္သည္ ေက်ာက္ခန္းမထဲ၌ ေပၚလာစဥ္တုန္းကႏွယ္ ဟူးခနဲျမည္ကာ လြင့္စဥ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ သက္ရွိသတၱ၀ါတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့သည့္ ေက်ာက္ခန္းမထဲတြင္ ယမရာဇာ၏ ရယ္သံမ်ားသာ ပဲ့တင္ထပ္ကာ က်န္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
သီဟႏွင့္ ၀ံပုေလြျဖဴႀကီး ဦးသိဒိၶ ရြာမွ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့သည္မွာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ လွမ္းမိလွ်င္ ရြာအစြန္သို႔ ေရာက္ေပေတာ့မည္။ ဦးသိဒိၶသည္ သူ႔သြားႏႈန္းအတုိင္း ထပ္ျခပ္မကြာ ႀကိဳးစားၿပီး လိုက္လာသည့္ သီဟကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ဒဏ္ရာမွ ေပ်ာက္ကင္းကာစ လူသားတစ္ဦး၊ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ေကာင္၏ ေျခလွမ္းကို အမွီလိုက္ႏိုင္ျခင္းသည္ ေတာ္ယံု စြမ္းရည္ေတာ့မဟုတ္။ သေဘာက်သလို ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ၿပီးေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ေတာင္ကမူဆီသို႔ ဦးတည္ကာ သြားသည္။ ေနာက္က်ခံ အေလ်ာ့ေပးဖို႔ မစဥ္းစားထားသည့္ သီဟ တစ္ေယာက္ ထံုးစံအတိုင္း ေနာက္ကေန မေျပးယံုတမယ္ႀကိဳးစားၿပီး လိုက္တက္သည္။
၀ံပုေလြရြာ၏ သမားေတာ္ဟု သိခဲ့ရေသာ မသူဇာ၏ ေဆးစြမ္းက ထက္လွသည္ဟု ဆိုရမည္။ သီဟ အနားယူခဲ့သည့္ တစ္ေန႔တာကာလအတြင္း သူမ လိမ္းေဆးေၾကာင့္ ဒဏ္ရာေတြက ပကတိအတိုင္း ျပန္လည္ေကာင္းမြန္ခဲ့သည္။ ယုတ္စြအဆံုး ၀ံပုေလြအကိုက္ခံရေသာ သူ႔ဘယ္ဘက္ေျခသလံုးသည္ပင္ အနာျပန္က်က္လာသည္အထိ သက္သာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လဲ ဦးသိဒိၶေနာက္မွ အနည္းငယ္ ေျပးလႊားကာ လိုက္လာရသည့္တိုင္ သီဟ တစ္ေယာက္ ထူးထူးေထြေထြ နာက်င္မႈကို မခံစားရေပ။ ေျခေထာက္ဒဏ္ရာကို သူ႔အာရံုစိုက္စရာမလိုေတာ့သည့္မို႔ သီဟတစ္ေယာက္ ဦးသိဒိၶ သူ႔ကို စကားေျပာဖို႔ ေခၚထုတ္လာသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို စဥ္းစားေနမိသည္။ ဦးသိဒိၶ ငါ့ကို ဘာေျပာခ်င္တာပါလိမ့္ …။
“ဒဏ္ရာေတြက သက္သာတယ္မဟုတ္လား .. ေမာင္သီဟ ..“
ေတာင္ကုန္းထိပ္သုိ႔ ေရာက္လာသည္မို႔ ၀ံပုေလြျဖဴႀကီး ဦးသိဒိၶ ရြာဘက္ကို လွမ္းျမင္ရသည့္ ကမူစြန္းတစ္ခုတြင္ ရပ္လိုက္ၿပီး အနားေရာက္လာသည့္ သီဟကို လွမ္းေမးသည္။ သီဟ ေခါင္းတစ္ခ်က္သာ ညိတ္ျပၿပီး ဦးသိဒိၶႏွင့္ ယွဥ္ရပ္ကာ ေတာင္ကုန္းေပၚကေန လွမ္းျမင္ရသည့္ ၀ံပုေလြရြာကို ၾကည့္မိသည္။ ညေနေနေစာင္းသည့္အခ်ိန္မို႔ သူရိယေနမင္းသည္ ၀ံပုေလြရြာ၏ အေနာက္ဘက္ေတာင္တန္းတြင္ ေမးတင္ေနေလသည္။ ေရႊ၀ါေရာင္အဆင္းရွိသည့္ ညေနခင္း၏ အလင္းေရာင္မ်ားသည္ ရြာေပၚသို႔ ျဖာက်ေနသည္မွာ လွပသည့္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္တစ္ခုအလားပင္။
“အင္မတန္မွလွတဲ့ ေနရာတစ္ခုကို ဦးသိဒိၶ ပိုင္ဆိုင္ထားတာပဲ ..“ သီဟ၏ ခ်ီးမြမ္းမႈေၾကာင့္ ဦးသိဒိၶၿပံဳးသည္။ “ဟုတ္တယ္ .. ေမာင္သီဟ .. ဒီေနရာေလးက လွတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဒီလိုလွပမႈက တာရွည္ခံပါ့မလား မသိဘူး …“
သီဟ ဦးသိဒိၶ၏ စကားကို နားမလည္။ အမွန္အတိုင္းဆိုရလွ်င္ သူႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဘာဆိုဘာမွ နားမလည္။ သူေရာက္ေနသည့္ ေနရာသည္ ဘယ္လိုေနရာမ်ဳိးလဲ။ သူ႔တကိုယ္လံုး နာက်င္ကိုက္ခဲမႈကိုသာ မခံစားခဲ့ရဘူးဆိုလွ်င္ လက္ရွိႀကံဳေနသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သူအိမ္မက္တစ္ခုလို ထင္ျမင္မိမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ “က်ေနာ္ ေမးခြင့္ရလွ်င္ တစ္ခုေမးခ်င္တယ္ .. ဦးသိဒိၶတို႔ေနရာက ဘယ္လိုေနရာမ်ဳိးလဲ …“ သီဟ၏ ေမးခြန္းကို ဦးသိဒိၶက ခ်က္ခ်င္းမေျဖ။ သက္ျပင္းခ်သလို အသက္ကို ျပင္းစြာရွဴသြင္းသည္။ ၿပီးမွ .. “ေမာင္သီဟရဲ ႔သိခ်င္ေနတဲ့ ေမးခြန္းကို အတိုဆံုးေျဖရမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ ရွိေနရာဟာ သီးျခားကမာၻတစ္ခုလို႔ ဆိုလို႔ရပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ သီျခားကမာၻဆိုလို႔ က်ဳပ္တို႔ခ်ည္းပဲ ရွိေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး .. ေမာင္သီဟတို႔လိုမ်ဳိး လူသားေတြလဲ ရွိပါေသးတယ္ … ဒါေပမယ့္ ေမာင္သီဟနဲ႔ေတာ့ ပံုစံမတူဘူးလို႔ ေျပာရမယ္ ..“
သီဟ အနည္းငယ္ အားတက္သြားသည္။ ဘယ္လိုေနရာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူႏွင့္ အမ်ဳိးအႏြယ္တူ လူသားေတြ ရွိေနသည္ဆိုသည့္ စကားကိုက အားတက္ခ်င္စရာ ေကာင္းေနသည္။ “ဒါဆို ဦးသိဒိၶတို႔လိုမ်ဳိး သမန္း၀ံပုေလြေတြရွိေနတာကို ဒီကလူေတြက သိၾကတယ္ေပါ့ …“ “သိတယ္ဆိုပါေတာ့ .. ေမာင္သီဟ .. သိလို႔လဲ ခက္ေနတာေပါ့ ..“
ဦးသိဒိၶ၏ စကားသံက အနည္းငယ္ စိတ္ပ်က္သံ စြက္ေနသည္။ သီဟ သေဘာေပါက္မိသည္။ သမန္း၀ံပုေလြေတြႏွင့္ လူသားေတြဆိုသည္မွာ ဘယ္လိုမွ အတူရပ္တည္ႏိုင္မည့္ အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြ မဟုတ္။ သူဆက္မေမးေတာ့။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ လိပ္ခဲတည္းလည္းျဖစ္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုရွိေသးသည္။ ဦးသိဒိၶတို႔လိုမ်ဳိး သမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္ေတြကေတာ့ ထားပါေတာ့။ လင္းသဒၵါ .. သူမကေရာ ဘယ္လိုလဲ။ မသူဇာဆီက သိရသည့္ သတင္းအနည္းအငယ္အရဆိုလွ်င္ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း၊ လူတစ္ပိုင္း သတၱ၀ါေတြသည္ သမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္ေတြထက္ အေျခအေနနိမ့္က်သည္ဆိုတာကို သူသိထားသည္။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ၀ံပုေလြရြာ၏ ေခါင္းေဆာင္တြင္ ထိုသို႔ သမီးတစ္ေယာက္ ရွိေနရတာလဲ။ သူတပါး မိသားစု၏ အတြင္းေရးမို႔ ထုတ္ေဖာ္ေမးရမွာ သီဟ အားနာေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးသိဒိၶသည္ သီဟ၏ အေတြးကို ရိပ္မိဟန္ရွိသည္။ ၀ံပုေလြရြာ၏ လြမ္းေမာဖြယ္ရွဴခင္းကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနရင္းမွ …
“က်ဳပ္ ေမာင္သီဟကို ေခၚလာတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက လင္းသဒၵါအတြက္ အကူအညီတစ္ခု ေတာင္းခ်င္လို႔ပါ …“ “လင္းသဒၵါ ?? ..“ “ဟုတ္တယ္ ေမာင္သီဟ .. လင္းသဒၵါဟာ က်ဳပ္နဲ႔ သူ႔မိခင္ျဖစ္တဲ့ လူသားအမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ ႔ခ်စ္ႀကိဳက္မႈကေန ျဖစ္တည္လာတဲ့ ကေလးပါ .. အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္သီဟ ေတြ႔တဲ့အတိုင္း ဒီကေလးဟာ လူတစ္ပိုင္း၊ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနတာေလ … တကယ္ေတာ့ လင္းသဒၵါရဲ ႔ဘ၀က သနားစရာေကာင္းပါတယ္ .. သူမခမ်ာ က်ဳပ္ရဲ ႔သမီးအရင္းျဖစ္ေပမယ့္ ဒီလိုမ်ဳိး လူတစ္ပိုင္း၊ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္ေတြရဲ ႔ အႏွိမ္ခံဘ၀နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတာပါ …“
သီဟ လင္းသဒၵါအတြက္ မခံခ်င္ျဖစ္မိသည္။ စိတ္ထဲရွိရာကို ထိန္းခ်ဳပ္မထားတတ္သူမို႔ .. “ဒါဆို .. ခင္ဗ်ားက ကိုယ့္သမီးအတြက္ အကာအကြယ္မေပးႏိုင္ဘူးေပါ့ … ဒါနဲ႔မ်ား .. ဘာျဖစ္လို႔ လူမိန္းမတစ္ေယာက္ကို ႀကိဳက္ခဲ့ေသးတာလဲ … ဦးသိဒိၶ !! ခင္ဗ်ား ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြနဲ႔ပဲ ပတ္သက္ခဲ့ပါလား .. ခင္ဗ်ား .. “ “အလကားလူ“ လို႔ေအာ္ဟစ္ကာ ေျပာလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ဦးသိဒိၶက လူမဟုတ္သည့္အတြက္ သီဟ ေျပာဖို႔ ခက္ေနသည္။ စကားစကိုသာ တံုးတိျဖတ္ပစ္လိုက္ရၿပီး စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ တံု႔ျပန္လာမည့္ ဦးသိဒိၶ၏ အျပဳအမူကို ေစာင့္ၾကည့္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ဦးသိဒိၶသည္ သူ႔စကားေတြကို စိတ္ဆိုးသည့္ပံုမေပၚ။ စိတ္အားငယ္သည့္အသြင္သည္သာ သူ၏ ၀ံပုေလြမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထူးဆန္းဖြယ္ ေတြ႔ရသည္။ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ဦးသိဒိၶ၏ မ်က္၀န္းအိမ္တြင္ မ်က္ရည္မ်ား စို႔တက္လာသည္။ သီဟ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။
“က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဦးသိဒိၶ .. က်ေနာ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ျဖစ္သြားတယ္ …“ “ရပါတယ္ .. ေမာင္သီဟ … တကယ္လို႔ ေမာင္သီနားေထာင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အင္မတန္မွ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္ ..“ “ေျပာပါ ဦးသိဒိၶ .. က်ေနာ္နားေထာင္ဖို႔ အသင့္ပါပဲ …“
ျမျမလင္းတစ္ေယာက္ ဘႀကီးေျပာသည့္စကားကို မလိုက္နာမိတာ မွားၿပီးမွန္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိရေလၿပီ။ အေနာက္ဘက္က ေတာနက္ထဲကို သြားၿပီး မွ်စ္မခ်ဳိးဖို႔ရန္ ဘႀကီးျဖစ္သူက အတန္တန္မွာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အပ်ဳိဖ်န္းမေလး ျမျမလင္းက ဘႀကီးျဖစ္သူ၏ စကားကို အေလးအနက္ထားရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့။ မွ်စ္စို႔ေပါက္ႀကီးငယ္ေတြကို ေတြ႔လိုက္သည္ႏွင့္ တေလာကလံုးကို ေမ့သြားသည္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ သူမနားသို႔ ေယာက်္ားႀကီးေလးေယာက္ ၀ိုင္းလာသည္ကို အနီးကပ္ေရာက္လာမွ သတိထားမိသည္။ ရမၼက္ခိုးေ၀ကာ အဆီျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဒီလူေတြ ဘာလိုခ်င္သည္ဆိုတာကို သူမ ရိပ္မိသည္။ မွ်စ္ခူးဖို႔ ယူလာသည့္ ဓါးပါးေလးကိုသာ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ ကိုယ္ေရွ႔က ကာထားရသည္။
“ရွင္ .. ရွင္တို႔ေတြ … ဘာလိုခ်င္လို႔ ….“ “ေပသီးေရ … ခ်ာတိတ္ေလးက ေၾကာက္စရာဓါးႀကီးနဲ႔ကိုး … မေၾကာက္ပါနဲ႔ ကေလးရယ္ … အကိုႀကီးတို႔က ကေလးလို မွ်စ္ခ်ဳိးခ်င္လို႔ပါ … ၀ါး … ဟား …ဟား …“
ေယာက်္ားႀကီးေလးေယာက္၏ ရယ္ေမာသံက ေတာနက္ထဲ ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားသည္။ ျမျမလင္း ေနာက္လွည့္ကာ ထြက္ေျပးဖို႔ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလူဆိုးေတြက သူမအႀကံကို ႀကိဳတင္တြက္ဆထားဟန္ရွိသည္။ ျမျမလင္း ထြက္ေျပးမည့္ ေနာက္ဘက္သို႔ လူတစ္ေယာက္က ေျပး၍ေနရာယူၿပီးသားျဖစ္ေနသည္။ ေလးဘက္ေလးတန္မွ ခ်ဥ္းကပ္လာသည့္ လူယုတ္မာတစ္စုေၾကာင့္ ျမျမလင္း ေျပးဖို႔ေျမမရွိေတာ့။ သူမဘ၀ ေရတိမ္နစ္ရေတာ့မည္။
“အေမ့ !!! ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ ေနာက္ဆုတ္ေနရသည့္ ျမျမလင္း အေရးထဲ ကမူတစ္ခုကို ခလုတ္တိုက္ကာ လဲေသးသည္။ သူမအနားသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းတိုးလာသည့္ လူဆိုးေခါင္းေဆာင္အဖို႔ ဒါက အကြက္ေပါ့။ ျမျမလင္းတစ္ေယာက္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ လဲက်သြားသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းေရွ႔တိုးလာၿပီး ဓါးကိုင္ထားသည့္လက္ကို သူ႔ဖိနပ္ႀကီးႏွင့္ နင္းခ်သည္။ “အား …“ ျမျမလင္း၏ နာနာက်င္က်င္ႏွင့္ ေအာ္သံက က်ယ္ေလာင္စြာထြက္သည္။ “ေဟ့ေကာင္ေတြ .. ဒီေကာင္မေလး လက္တစ္ဖက္ဆီကို ခ်ဳပ္ထား .. ငါအရင္လုပ္မယ္ .. ငါၿပီးရင္ မင္းတို႔လုပ္ …“ “ဘဦးတို႔ကေတာ့ကြာ .. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက အရင္ျမည္းလိုက္ရမွ .. ဟား … ဟား …“ ျမျမလင္း၏ လက္တစ္ဖက္ကို ၀င္ခ်ဳပ္သည့္ လူၾကမ္းတစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ဘဦးဆိုသည့္ သေကာင့္သားက ဂရုစိုက္ဟန္မတူ။ ရုန္းကန္ေနသည့္ ျမျမလင္း၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုသာ ဖမ္းခ်ဳပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။ “ေကာင္မေလး … နင္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ခံစမ္း .. နင္ မခုခံရင္ ငါအတင္းမလုပ္ဘူး … နင္ေရာ ငါေရာ ေကာင္းမယ့္ အျဖစ္ .. ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း ..“ “အို .. မခံဘူး .. ဘာျဖစ္လု႔ိ ခံရမွာလဲ …. က်မကို လႊတ္ …“ “ၿဗိ …“ “အား … ရွင္ .. လူယုတ္မာ …. ကယ္ၾကပါဦး …. က်မကို ကယ္ၾကပါဦး … ဒီမွာ လူဆိုးေတြ က်မကို အႏိုင္က်င့္ေနၾကတယ္ …“ “ေအာ္ .. ေအာ္ .. ႀကိဳက္သေလာက္သာေအာ္ .. ဒီေတာနက္ထဲမ်ား နင့္ကို ကယ္မယ့္လူရိွေနမယ္ ထင္မလား … “ ျမျမလင္း အသံကုန္ေအာ္ေနေပမယ့္ ဘဦး ဂရုမစိုက္ေပ။ စုတ္ၿပဲသြားသည့္ အကၤ် ီစေၾကာင့္ ၀င္းပျဖဴေဖြးစြာထြက္လာသည့္ ျမျမလင္း၏ ရင္အံုေနရာကို အသာငမ္းငမ္း စိုက္ၾကည့္သည္။ တဆက္တည္း ခါးက ထမိန္ကိုပါ ဆြဲခြ်တ္ဖို႔ လက္လွမ္းလိုက္သည္။ “အမေလး … ကယ္ၾကပါဦး … က်မကို ကယ္ၾကပါဦး !!! ….“
ေတာ္ေတာ္ေ၀းအထိ ေရာက္ေအာင္ ေျပးလိုက္ၿပီး ဖမ္းခဲ့ရသည့္ သမင္၏ လည္မ်ဳိကို ကိုက္ခဲထားရင္းမွ သိဒိၶေခါင္းေထာင္ကာ ၾကည့္မိသည္။ သူ႔နားထဲတြင္ မိန္းကေလးတစ္ဦး၏ ေအာ္သံလိုလို ၾကားလိုက္ရသည့္အတြက္ ျဖစ္သည္။ သူနားစြင့္ထားသည့္အခိုက္မွာပင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေတာထဲ၌ ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ ေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္လိုက္သည့္အသံ ထပ္၍ ေပၚလာသည္။ သိဒိၶ သမင္ကို လႊတ္ခ်ကာ ၀ံပုေလြေတာင္ၾကားဘက္သို႔ ျပန္ေျပးဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္သည္။ သူ လူေတြႏွင့္ မေတြ႔ခ်င္။ လူဆိုသည့္ အေကာင္ေတြသည္ ၀ံပုေလြေတြကိုျမင္လွ်င္ သားရဲတိရစာၦန္ဆိုးအျဖစ္ယူဆကာ ရန္ျပဳခ်င္ၾကသည္။ ေၾကာက္လွသည္ မဟုတ္ေသာ္လဲ အလကားသက္သက္ ရန္မမ်ားခ်င္သျဖင့္ သိဒိၶေရွာင္ထြက္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေျခလွမ္းေတြသည္ တတိယအႀကိမ္ေပၚထြက္လာသည့္ မိန္းကေလး၏ အသံေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေတြ ရပ္သြားမိသည္။
အသံ ….။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ အသံ။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား အကူအညီေတာင္းေခၚသည့္ အသံထဲတြင္ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ စိုးရြံ႔ျခင္း၊ အားငယ္ျခင္း တို႔က ေရာျပြန္းကာပါေနသည္။ သိဒိၶ ထိုအသံဆီကေန ရုန္းထြက္သြားဖို႔ ခဲယဥ္းလွသည္။ ေခါင္းျပန္လွည့္ကာ အသံထြက္လာရာသို႔ ၾကည့္မိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ .. “အူ ..၀ူ …“ “ေဟ့ေကာင္ … ဘာေကာင္လဲ မသိဘူး … ေအာ္သံၾကားတယ္ ….မင္း ျမန္ျမန္လုပ္ရင္ေကာင္းမယ္ …“ “ေခြးေကာင္ .. .ေရႊေသြး .. လုပ္ေနတာပဲ မေတြ႔ဘူလား … မင္းဟာမက ေပါင္ကို က်စ္လိမ္ထားတာ မေတြ႔ဘူးလား … အဲဒီေျခေထာက္ကို ဆြဲထားစမ္းကြာ …“ ေရႊေသြးက ဘဦးခိုင္းသည့္အတုိင္း အတင္း ေျခေထာက္ကို လိမ္ကာထားသည့္ ျမျမလင္း၏ ေပါင္တံတစ္ဖက္ကို ဆြဲထုတ္သည္။ ေယာက္်ားႀကီးအားမို႔ ျမျမလင္းေတာင့္ကာ မထားႏိုင္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေတာက္ေလွ်ာက္ရုန္းကန္ေနရသည့္အတြက္ သူမ အားအင္ကုန္ခမ္းေနၿပီ။ တင္းတင္းေစ့ေနသည့္ ေပါင္ႏွစ္ဖက္က ကြာသြားသည္။ အပ်ဳိစင္အဖုတ္ေလးက အကာအကြယ္မဲ့သြားေခ်ၿပီ။
“ဟား … ဟား …. ဒီေလာက္ေတာင္ ရုန္းခ်င္တဲ့ေကာင္မ .. တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ အဆံုး၀င္ေအာင္ကို ထည့္ပစ္ဦးမယ္ ..“ ဘဦးတစ္ေယာက္ ေအာင္ေသေအာင္သား စားဖို႔အတြက္ သူ၏လီးတံမည္းမည္းႀကီး လက္ႏွင့္အေသအခ်ာဆုပ္ကိုင္ၿပီး အကြဲေၾကာင္းေလးေအာက္ေျခသို႔ ေသခ်ာေထာက္သည္။ အေပါက္ကို စမ္းမိကာ ေနရာက်သည္ႏွင့္ ဖင္ႀကီးကို ၾကြကာဖိခ်ရန္ ျပင္လိုက္သည္။
Comments
Post a Comment